بررسی فراوانی نسبی فلج عضله مایل فوقانی و مقایسه نتایج و عوارض روش های جراحی آن با دیگر استرابیسم های عمودی

مقدمه: فلج عضله مایل فوقانی متداول ترین علت استرابیسم فلجی است. هدف مطالعه تعیین و مقایسه فراوانی نسبی، علل، نتایج و عوارض روش های جراحی فلج عضله مایل فوقانی با دیگر استرابیسم های عمودی است. روش بررسی: این مطالعه گذشته نگر مقطعی بر روی پرونده 303 بیمار با استرابیسم عمودی طی سال های 1391-1378 انجام گرفت. زمان پیگیری 6 ماه بعد از جراحی در نظر گرفته شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه ای شامل 11 سؤال استفاده شد. نتایج: در بین بیماران مورد مطالعه، 50 بیمار (5/16%) مبتلا به فلج مایل فوقانی (گروه الف) و 253 مورد سایر استرابیسم های عمودی بودند (گروه ب). شایع ترین علل استرابیسم عمودی در هر دو علل مادرزادی و تروما بود. میانگین سنی بیماران با علت مادرزادی در گروه الف 82/16 سال و گروه ب 81/12 سال و بیماران با علت تروما در گروه الف 63/24 سال و گروه ب 26/23 سال بود.60 % بیماران جراحی شده در گروه الف، یک مرحله جراحی داشتند در حالی که بیشتر بیماران گروه ب در دو مرحله جراحی شدند. بیشترین جراحی انجام گرفته در هر دو گروه رسس عضله مایل تحتانی بود. انحراف چشم در بیماران با فلج عضله مایل فوقانی 5/71% و در سایرین 8/77% اصلاح شده است. خونریزی زیر ملتحمه، دوبینی، عفونت ملتحمه در هر دو گروه شایع-ترین عوارض ایجاد شده بود. نتیجه گیری: به وسیله یک مرحله جراحی شامل رسس مایل تحتانی، انحراف چشم در بیشتر بیماران با فلج مایل فوقانی یا سایر استرابیسم های عمودی اصلاح می شود عوارض جدی به دنبال ندارد.